GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý, Türk kültüründe hemþire hasta iletiþiminde kullanýlan hitap þekli ve bu hitap þekli ile hemþirelik bakýmý arasýndaki iliþkiyi incelemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Tanýmlayýcý türde olan çalýþma, Akdeniz Üniversitesi Hastanesi’nde yatmakta olan 186 bireyle tamamlanmýþtýr. Veri toplama aracý olarak, Kiþisel Bilgi Formu ve hemþirelik bakýmýný deðerlendiren iki ölçek kullanýlmýþtýr. Veri analizinde tanýmlayýcý istatistikler, normallik testi, Pearson korelasyon testi ve Mann-Whitney U testi kullanýlmýþtýr.
BULGULAR: Çalýþmaya katýlan hastalarýn yaþ ortalamasý 50.9±16.5 ve %50’si kadýndýr. Hastalarýn %54.9’unun kronik bir hastalýk nedeniyle yatmakta olduðu ve %39.8’inin tedavi alma sürelerinin 2-5 gün arasýnda olduðu saptanmýþtýr. Hemþireler hastalara (%59.1) ve hastalar hemþirelere (%69.4) çoðunlukla formal hitap þeklini kullanmaktadýr. Hastalarýn üçte ikisi (%66.1) hemþirelerden kendilerine informal hitap þeklini kullanmalarýný istemektedir. Hasta-hemþire arasýndaki hitap þekline iliþkin deðiþkenler ile yaþ, eðitim durumu, medeni durum, çocuk sayýsý ve meslek arasýnda istatistiksel açýdan anlamlý fark bulunmuþtur (p<.05). Hastanýn Hemþirelik Bakýmýný Algýlayýþ Ölçeði ve Bakým Davranýþlarý Ölçeði-24 toplam puaný ile hemþire hasta arasýndaki hitap þekli arasýnda istatistiksel olarak anlamlý iliþki bulunmuþtur (p<.05).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Hemþire-hasta iletiþiminde genellikle formal hitap biçimi kullanýlmaktadýr. Fakat hastalarýn çoðu hemþirelerin kendisine informal hitap etmesini istemektedir. Hastanýn yaþý arttýkça hemþirelerin hastalara karþý informal hitap þeklini kullanma durumlarý artmaktadýr. Ayrýca informal hitap edilen hastalar, hemþirelik bakýmýndan daha memnundur.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Araþtýrma, hemþirelerin konsültasyon liyezon psikiyatrisi hemþireliði hakkýndaki bilgi ve uygulamalarýnýn incelenmesi amacýyla yapýlmýþtýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Tanýmlayýcý araþtýrma, Nisan ve Haziran 2017 tarihleri arasýnda bir üniversite hastanesinin dahili ve cerrahi birimlerinde çalýþan 136 hemþireyle yapýlmýþtýr. Araþtýrma verileri, Tanýtýcý Bilgi Formu ve Konsültasyon Liyezon Psikiyatrisi (KLP) Hemþireliði Soru Formu ile toplanmýþtýr. Verilerin deðerlendirilmesinde, sayý yüzde daðýlýmý kullanýlmýþtýr.
BULGULAR: Araþtýrmaya katýlan hemþirelerin yaþ ortalamasý 33.94±5.69 olup, %91.2’sinin kadýn, tamamýnýn lisans mezunu olduðu, %70.6’sýnýn dahili kliniklerde, %29.4’ünün cerrahi kliniklerde, %42.6’sýnýn çalýþtýðý klinikte, %31.6’sýnýn toplamda 1–5 yýldýr çalýþtýðý bulunmuþtur. Hemþirelerin %65.4’ünün ruhsal sýkýntý yaþayan hastayla, %32.4’ünün ise ruhsal sýkýntý yaþayan saðlýk çalýþanýyla karþýlaþtýðý, %44.9’unun ruhsal sýkýntý yaþayan hastaya bakým verirken güçlük yaþadýðý belirlenmiþtir. Hemþirelerin %44.9’unun biyopsikososyal bakýmý, %27.2’sinin psikososyal bakýmý tanýmlayabildiði, %96.3’ünün psikososyal bakýmý önemli bulduðu bulunmuþtur. Araþtýrmaya katýlan hemþirelerin %40.5’inin KLP hemþireliðinin tanýmýný bilmediði, %94.9’unun daha önce KLP hemþiresiyle çalýþmadýðý, %74.3’ünün ise çalýþtýklarý klinikte KLP hemþiresine ihtiyaç duyduðu saptanmýþtýr.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Hemþirelerin ruhsal sýkýntý yaþayan hastaya bakým verirken güçlük yaþadýðý, bu alanda uzman bir profesyonelden desteðe gereksinimlerinin olduðu, ayný zamanda biyopsikososyal bakým, psikososyal bakým, konsültasyon liyezon psikiyatrisi hemþireliði konularýnda bilgi gereksinimlerinin olduðu sonucuna varýlmýþtýr. Bu sonuçlar doðrultusunda, gereksinimi karþýlayacak konsültasyon liyezon psikiyatrisi hemþirelerinin yetiþtirilmesi için lisansüstü programlarýn açýlmasý ve yaygýnlaþtýrýlmasý önerilmiþtir

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu çalýþma, psikodrama grup mudahalesi sonrasýnda, hemþirelik öðrencilerinin iletiþim becerileri, ölmekte olan hastaya bakým vermeye yönelik tutumlarý, duygusal zekalarý ve kendini yansýtma düzeylerinde deðiþim olup olmadýðýný belirlemeyi amaçlamýþtýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Akýl saðlýðý hemþireliði dersi sürecinde yürütülen çalýþmada, psikodrama müdahale grubu ve kontrol grubuna, öntest/sontest deseni uygulanmýþtýr. Çalýþma, yaklaþýk 390 lisans hemþirelik öðrencisi bulunan Fairfield Universitesi’nde (USA) gerçekleþtirilmiþtir. Akýl saðlýðý hemþireliði dersini almakta olan 84 öðrenci çalýþmaya davet edilmiþtir. Bu öðrencilerden 38’i müdahale grubuna, 41’i konrtol grubuna katýlmýþtýr. Kontrol ve müdahale grubundaki tüm öðrencilerden, psikodrama uygulamasý öncesi ve sonrasý, demografik bilgi formu, süreç kaydý, Frommelt ölmekte olan hastaya bakým vermeye yonelik tutum ölçeði, Mayer-Salovey-Caruso duygusal zeka testi ve kendini yansýtma ve içgörü ölçeðini doldurmalarý istenmiþtir.
BULGULAR: Müdahale grubu ve kontrol grubunun iletiþim becerileri, ölmekte olan hastaya bakým vermeye yönelik tutumlarý ve kendini yansýtma düzeyleri arasýnda istatistiksel olarak anlamlý fark bulunmuþtur. Müdahale grubu ve kontrol grubunun duygusal zeka toplam ve alt ölçek puanlarý arasýnda istatistiksel olarak anlamlý bir fark bulunmamýþtýr.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Bu çalýþma, psikodramanýn hemþirelik öðrencilerinin iletiþim becerilerini, ölmekte olan hastaya bakým vermeye yönelik tutumlarýný ve kendini yansýtma düzeylerini geliþtirmedeki faydasýna dikkat çekmektedir. Bu gibi giriþimlerin, yaþam sonu dönemdeki hasta ve ailesine yönelik bakýmýn kalitesini geliþtirme potansiyeli bulunmaktadýr.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu araþtýrma KOAH’lý hastalarda psikolojik dayanýklýlýk ve yaþam doyumu arasýndaki iliþkiyi belirlemek amacýyla yapýlmýþtýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ýliþkisel tanýmlayýcý olarak yapýlan araþtýrma Temmuz 2016–Haziran 2017 tarihleri arasýnda bir üniversite hastanesinin Göðüs Hastalýklarý servisinde yatan 144 KOAH hastasý ile yürütüldü. Araþtýrmanýn verileri, Hasta Bilgi Formu, Yetiþkinler için Psikolojik Dayanýklýlýk Ölçeði ve Yaþam Doyumu Ölçeði ile toplandý. Verilerin deðerlendirilmesinde; tanýmlayýcý istatistik, baðýmsýz gruplarda t testi, Kruskal Wallis, Mann Whitney U, Varyans Analizi, Regresyon Analizi kullanýldý.
BULGULAR: Araþtýrmaya katýlan hastalarýn yaþ ortalamasý 70.08±10.62 olup, çoðunluðu erkek (%77.1), evli (%80.6), çalýþmýyor (%86.8) ve ilkokul mezunudur (%59.7). Araþtýrmaya katýlan hastalarýn psikolojik dayanýklýlýk ölçeði puan ortalamalarý 116.43±19.78 olup, yaþam doyumu ölçeði puan ortalamalarý ise 18.70±6.72’dir. Hastalarýn psikolojik dayanýklýlýklarý ve yaþam doyumlarý arasýnda pozitif yönde güçlü bir iliþki saptanmýþtýr. Psikolojik dayanýklýlýk yaþam doyumunu anlamlý bir þekilde yordayýp, psikolojik dayanýklýlýða iliþkin toplam varyansýn %65’ini açýklamaktadýr.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Araþtýrma sonucuna göre KOAH hastalarýnýn psikolojik dayanýklýlýk düzeyleri ve yaþam doyumlarýnýn yüksek olduðu belirlenmiþtir. KOAH hastalarýnýn psikolojik dayanýklýlýklarý arttýkça, yaþam doyumlarý artmaktadýr.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu çalýþma, madde kullanýmý olan ve madde kullanýmý olmayan kiþilerde erken dönem uyumsuz þemalar ile öfke düzeyleri arasýndaki iliþkinin incelenmesi amacýyla bir vaka-kontrol çalýþmasý olarak yürütülmüþtür.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu araþtýrmanýn örnekleminin vaka grubunu bir askeri hastanede Ruh Saðlýðý ve Hastalýklarý AD. Polikliniklerine baþvuran 73 hasta, kontrol grubunu ise, ayný hastane içerisinde bulunan bir askeri birlikte vatani görevini yerine getirmekte olan 75 er ve erbaþ oluþturmuþtur. Vaka grubuna Sosyodemografik Veri Toplama Formu-1; kontrol grubuna Sosyodemografik Veri Toplama Formu-2 uygulanmýþtýr. Ayný zamanda her iki gruba da Young Þema Ölçeði Kýsa Form-3 (YÞÖ-KF3), Sürekli Öfke ve Öfke Ýfade Tarzlarý Ölçeði (SÖÖTÖ) uygulanmýþtýr. Verilerin deðerlendirilmesinde Ki- kare analizi, Mann Whitney U testi ve korelasyon analizinden yararlanýlmýþtýr.

BULGULAR: Vaka ve kontrol grubu sosyodemografik özellikler açýsýndan karþýlaþtýrýldýðýnda iki grup arasýnda istatistiksel olarak anlamlý bir fark bulunmazken (p>0.05). Aile içi iliþkiler ve aile ekonomik düzeyi açýsýndan gruplar arasý fark bulunmuþtur (p<0.05). Gruplarýn þema alanlarý incelendiðinde; Kopukluk, Zedelenmiþ Otonomi, Yüksek Standartlar, Zedelenmiþ Sýnýrlar þema alanlarý ve alt boyutlarýna ait puanlarý, vaka grubundaki kiþilerin puanlarýnýn anlamlý düzeyde daha yüksek olduðu bulunmuþtur (p<0.05). Öfke tarzlarý incelendiðinde ise; Sürekli Öfke, Öfke Ýçte ve Öfke Dýþa puanlarý, vaka grubundaki kiþilerden anlamlý düzeyde daha yüksek olduðu bulunmuþtur (p<0.05). Yapýlan korelasyon analizinde kontrol grubu ile vaka grubu arasýnda Duygusal Yoksunluk, Kendini Feda þema alt boyutu ile Öfke Ýçte puaný arasýnda pozitif yönlü orta düzeyde iliþki olduðu saptanmýþtýr. Vaka grubunda Onay Arayýcýlýk, Yüksek Standartlar, Cezalandýrýcýlýk, Diðerleri Yönelimlilik alt boyutu ile Sürekli Öfke, Öfke Ýçte ve Öfke Dýþa puanlarý ile pozitif yönlü orta düzeyde ve Öfke Kontrol puaný ile negatif yönde zayýf iliþki olduðu saptanmýþtýr.

TARTIÞMA ve SONUÇ: Araþtýrma verileri deðerlendirildiðinde madde kullaným bozukluðu olan vaka grubunun erken dönem uyumsuz þemalarýn fazlalýðý ve öfke seviyelerinde kontrol grubuna göre anlamlý düzeyde farklýlýk bulunmuþtur.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Tanýmlayýcý tipte olan bu araþtýrma, zihinsel engelli çocuðu olan ailelerin yaþadýklarý güçlükleri ve aile yükünü belirlemek amacýyla yapýlmýþtýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Araþtýrmanýn evrenini zihinsel engeli nedeniyle özel bir rehberlik ve araþtýrma merkezinde takip edilen 0–18 yaþlarý arasýnda olan 220 çocuðun anneleri oluþturdu. Örneklem grubunu ise araþtýrmaya katýlmayý kabul eden 160 anne oluþturdu.
BULGULAR: Çocuklarýn %36.9’unun hafif, %43.1’inin orta ve %20’sinin aðýr derecede mental retardasyonu olduðu bulundu. Annelerin %48.8’i çocuklarýnýn bakýmýna yardýmcý olacak kimseleri olmadýðýný, %38.8’i hayal kýrýklýðý, %48.1’i þaþkýnlýk, %31.3’ü þok, %52.5’i çaresizlik, %16.9’u öfke, %14.4’ü ise suçluluk hissettiðini, %13.1’i baþkalarýný suçladýðýný, %61.9’u durumu takdir-i ilahi olarak gördüðünü, %12.5’i intihar düþüncesine sahip olduðunu ve %28.1’i depresyon yaþadýðýný belirtti. Annelerin %7.5’inin “Aile Yükü Deðerlendirme Ölçeði (AYDÖ)” puaný düþük, %92.5’inin ise yüksekti.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Ailelerin çoðunun geleceðe endiþe ile baktýðý, yüklerinin katlanýlamayacak kadar aðýr olduðunu düþündükleri ve saðlýk profesyonellerinden bilgi ve destek bekledikleri belirlendi.

Þizofreni, kiþilerin günlük hayatta karþýlaþtýklarý problemlerin çözümünü güçleþtirmektedir. Bu nedenle toplum içinde yaþayan þizofreni hastalarý bu problemlerle baþ edebilmek için özel uygulamalara ihtiyaç duymaktadýr. Beebe tarafýndan geliþtirilmiþ olan Telefonla Problem Çözme Müdahalesi (TPÇM) þizofreni hastalarýnýn çeþitli günlük problemlerinin çözümünü desteklemek, onlara baþetme alternatifleri sunmak, bu alternatiflerin kullanýmýný hatýrlatmak ve bu baþetme çabalarýnýn etkinliðini deðerlendirmek için geliþtirilmiþtir. Haftalýk telefon görüþmeleri ile yürütülen TPÇM planlanmýþ davranýþ teorisine temellendirilen ve problem çözme süreci kullanýlarak yürütülen bir tele hemþirelik uygulamasýdýr. Bu konuda yapýlan deneysel çalýþmalar; TPÇM’nin þizofreni hastalarýnýn toplum içinde geçirdiði süreyi uzattýðýný, tekrarlý yatýþlarda hastanede geçirilen gün sayýsýný ve yeniden yatýþ amaçlý baþvuru sayýsýný azalttýðýný ortaya koymuþtur. Ayrýca bu uygulamanýn psikiyatrik ilaç tedavisine olan uyumu artýrdýðý ve psikiyatrik semptomlarýn þiddetini azalttýðý bulunmuþtur. TPÇM ülkemizde ilk kez bir doktora tezi kapsamýnda uygulanmýþtýr. Uygulama sonrasýnda kýlavuzda yer alan uygulama protokol maddelerinin rahatlýkla kullanýlabildiði, sadece dördüncü maddesinin üzerinde yeniden çalýþýlmasý gerektiði sonucuna ulaþýlmýþtýr. Bu bilgiler doðrultusunda bu derleme makalesinin amacý, psikiyatri hemþirelerine TPÇM’yi tanýtmak ve TPÇM’nin uygulamaya aktarýmý konusunda psikiyatri hemþirelerine rehberlik etmeyi amaçlamaktadýr.

Deliryum; akut baþlangýçlý ve gün içinde dalgalanmalar gösteren yaygýn bir klinik sendromdur. Hastanede yatýþ süresinin uzamasý, fonksiyonel kapasitenin azalmasý ve mortalite artýþý deliryumlu hastada görülebilen olumsuz saðlýk sonuçlarýndan bazýlarýdýr. Bu nedenle hastalarýn günde en az bir kez deliryum yönünden deðerlendirilmeleri önemlidir. Ancak tek baþýna izlem yapmak yeterli olmayýp deliryumu önlemeye ve yönetmeye ihtiyaç duyulmaktadýr. Farmakolojik olmayan yöntemler; yeniden oryantasyon, çevresel uyaranlarýn azaltýlmasý, erken mobilizasyon, sývý desteði ve uyku hijyeninin saðlanmasýný içermektedir. Deliryum yönetiminde kullanýlan farmakolojik olmayan yaklaþýmlar; hemþirelik bakýmý ile doðrudan iliþkili, uygulanmasý kolay ve maliyet etkin yöntemlerdir. Ancak bu yaklaþýmlarýn hangi yöntemleri kapsadýðý, içeriði ve etkileri hakkýnda bilgi veren çok az çalýþma bulunmaktadýr. Bu derlemede; deliryumun önlenmesi ve yönetiminde kullanýlan farmakolojik olmayan yaklaþýmlar ve hemþirenin sorumluluklarýnýn, literatürde yer alan güncel bilgiler doðrultusunda tartýþýlmasý amaçlanmýþtýr.

Bu derleme, bakým alanýnda hasta hemþire etkileþim sürecini, hemþirelik uygulama alýþkanlýklarýný ve hemþirelerin mesleki ya da bireysel benlik ve kimliklerini tartýþmayý amaçlayan araþtýrmacýlara yalnýzca bakým alanýna veya yalnýzca hemþire bireysel özelliklerine vurgu yapmayarak inceleme olanaðý saðlayan Pierre Bourdieu’nün habitus kavramýný açýklamayý amaçlamýþtýr. Hemþirelik bireyin iyilik halini, saðlýk geliþimini amaçlayan anlamlý, terapötik ve kiþilerarasý bir süreçtir. Fakat çok az çalýþma bu sürecin nasýl kurulduðunu ve þekillendiðini sistematik bir þekilde deðerlendirmiþtir. Bu etkileþim sürecini, hemþirelik uygulama alýþkanlýklarýný ve bakým alanýný anlayabilmemizde Bourdieu’nün habitus ve alan kavramlarý bize yol gösterici olabilecektir. Habitus, hemþirelerin bireysel özelliklerinin de dahil olduðu þartlar altýnda hastalarýnýn durumlarýný ve bakým gereksinimlerini nasýl anladýklarýný, yorumladýklarýný ve hastalarýna yaklaþtýklarýný etkiler. Bakým alaný ise, hemþirelerin bakým uygulamalarýnda kullandýklarý sosyal alan için bir metafordur. Sonuçta, hemþire habitusu karmaþýk ve çeþitlilik gösteren bireysel ve yapýsal etkenlerin her ikisine göre geliþtiði için hemþirelerin hizmet verme motivasyonunu ve kariyerini etkiler. Bu nedenle, hemþire hasta etkileþimini, hemþirelik uygulama alýþkanlýklarýný, hemþirelerin mesleki ya da bireysel kimliklerini bu açýdan deðerlendirmek bakýmýn kalitesini olumlu olarak etkileyebilir.

Þizofreni hastalarýnda iþlevsellikte bozulma olup, hem sosyal izolasyon, isteksizlik gibi semptomlar hem de ilaç yan etkileri yaþam kalitesini etkilemekte, bu nedenle hastalarýn tedavi ve rehabilitasyon sürecine, aktivite programlarýna katýlýmý büyük önem taþýmaktadýr. Bu olgu sunumunda toplum ruh saðlýðý merkezinde aktivite programýna isteksiz bir þizofreni hastasýnýn sorun ve gereksinimleri analiz edilmiþ, aile iþbirliði saðlanmýþ, bireye özgü planlanmýþ rehabilitasyon programý kapsamýnda aðýrlýklý olarak davranýþçý teknikler uygulanmýþtýr. 6 aylýk süreç deðerlendirildiðinde hastanýn iþlevselliði ve yaþam kalitesi artmýþ, semptomlarý azalmýþ, aktivitelere katýlýmý saðlanmýþtýr. Sonuç olarak, kronik ruhsal hastalýklarda rehabilitasyon programlarýnýn bireye özgü planlanmasý, davranýþçý yöntemlere yer verilmesi yarar saðlamaktadýr. Uzmanlaþmýþ psikiyatri hemþireleri rehabilitasyon programlarýnda ve danýþmanlýkta daha etkin rol alabilmelidir.