AMAÇ: Çalýþma, Yaygýn Anksiyete Bozukluðu (YAB) olan hastalara uygulanan biliþsel yaklaþým temelli danýþmanlýðýn, hastalarýn tedaviyle ilgili otomatik düþüncelerine etkisini belirlemeyi amaçlayan kontrol gruplu, önson-test ile izleme ölçümlü müdahale tipi (yarý deneysel) bir araþtýrma olarak yürütülmüþtür.
YÖNTEMLER: Çalýþmanýn örneklemini, YAB tanýsý almýþ ve çalýþmayý kabul eden 20 kiþi çalýþma grubu ve 20 kiþi kontrol grubu olmak üzere 40 hasta oluþturmuþtur. Çalýþma grubundaki hastalarla 45’er dakikalýk 6 görüþme yapýlmýþtýr. Kontrol grubunda olan hastalara ise bir müdahale yapýlmamýþtýr. Her iki gruba da ilk görüþme, son görüþme ve bir ay sonraki izlem görüþmesinde kiþisel bilgi formu, otomatik düþünceler ölçeði, özetkililik-yeterlilik ölçeði, tedavi ile ilgili otomatik düþünceler ölçeði ve beck anksiyete ölçeði uygulanmýþtýr.Verilerin deðerlendirilmesinde Mann Whitney U Testi, Wilcoxon iþaretli sýralar testi ve Friedman testi kullanýlmýþtýr.
BULGULAR: Çalýþmada biliþsel yaklaþýma dayalý danýþmanlýðýn, hastalarýn tedavi ile ilgili otomatik düþüncelerinin ve otomatik düþüncelerinin sýklýðýnda azalma saðladýðý, anksiyetenin azalmasýna ve özyeterlilik puanlarýnýn artmasýna katký saðladýðý görülmüþtür.
SONUÇ: Sonuç olarak, biliþsel yaklaþýma dayalý tedaviye uyum ile ilgili danýþmanlýðýn hemþirelik uygulamasýnda kullanýlabilecek bir model olduðu deðerlendirilmiþtir.

AMAÇ: Bu araþtýrma saðlýk profesyoneli olacak öðrencilerin ölüme karþý tutumlarý ve ölüm kaygýlarý arasýndaki iliþkiyi ve bunlarý etkileyen deðiþkenleri incelemek amacýyla yapýlmýþtýr.
YÖNTEMLER: Kesitsel tipte planlanan araþtýrmanýn örnek grubunu 2011-2012 öðretim yýlýnda Ege Üniversitesi Ýzmir Atatürk Saðlýk Yüksekokulu Hemþirelik, Ebelik, Beslenme ve Diyetetik ve Saðlýk Memurluðu bölümlerine kayýtlý hazýrlýk sýnýfý dýþýnda yer alan 800 öðrenciden, araþtýrmaya katýlmayý kabul eden 456 öðrenci oluþturmuþtur
BULGULAR: Araþtýrmanýn sonucunda elde edilen bulgulara göre kadýnlarýn erkeklere göre ölümü daha çok tarafsýz kabullendiði, erkeklerin ise ölüm kaygýsýný daha çok yaþadýðý belirlenmiþtir. Ölümün rengini ‘siyah’ olarak tanýmlayan öðrencilerin ölüm kaygýsý ve korkusu puan ortalamalarý daha yüksek bulunurken, ölümün rengini beyaz olarak tanýmlayan öðrencilerin ölümü kabul puanlarý daha yüksek olup, istatistiksel açýdan anlamlý bir fark olduðu belirlenmiþtir.
SONUÇ: Saðlýk yüksekokulu öðrencileri arasýnda kadýn, 4. sýnýf ve ölüm süreci ile karþýlaþmýþ öðrencilerin korku ve kaygýyý daha çok yaþadýðý, ölümden korkanlarýn, kaygýlarýnýn da arttýðý söylenebilir.

AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý “Ruh Saðlýðý ve Hastalýklarý Hemþireliði” dersinin, öðrencilerin duygusal durumlara yaklaþma ve kaçýnma motivasyon düzeyleri üzerindeki etkisini ve sosyo-demografik özelliklerle iliþkisini araþtýrmaktýr.
YÖNTEMLER: Bu çalýþma ön test-son test desenli (kontrol grupsuz) müdahale araþtýrmasýdýr. Çalýþmanýn örneklemini bir Saðlýk Yüksekokulu Hemþirelik Bölümü’nde Ruh Saðlýðý ve Hastalýklarý Hemþireliði dersini alan 74 hemþirelik öðrencisi oluþturdu. Duygu Gereksinimleri Ölçeði (DGÖ) dersin baþýnda ve sonunda olmak üzere 14 hafta arayla iki kez uygulandý. Verilerin deðerlendirilmesinde sayý, yüzde, ortalama, standart sapma, t-testi ve varyans analizi testleri kullanýldý.
BULGULAR: Araþtýrmaya katýlan öðrencilerin %55.4’ü 22-24 yaþ grubunda ve kýz öðrencilerden (%83.8) oluþtu. Öðrencilerin DGÖ’nün “duygulara yaklaþma” alt boyutu ön test puan ortalamasýnýn 15.62±9.89, son test puan ortalamasýnýn ise 27.17±10.91 olduðu ve aradaki farkýn ileri düzeyde anlamlý olduðu belirlendi (p<0.001). “Duygulardan kaçýnma” alt boyutu ön test puan ortalamasýnýn 9.77±11.32 ve son test puan ortalamasýnýn 8.40±12.65 olduðu ve aradaki farkýn anlamlý olmadýðý saptandý (p>0.05).
SONUÇ: Araþtýrma Ruh Saðlýðý ve Hastalýklarý Hemþireliði dersinin hemþirelik öðrencilerinin duygusal durumlara yaklaþma becerisi üzerinde etkili olabildiðini göstermektedir. Bu bakýmdan, daha geniþ örneklem gruplarýnda ve kontrol gruplu, deneysel çalýþmalar yapýlmasý önerilir.

Amaç: Bu çalýþma ilköðretim çaðý çocuklarýnda somatizasyon durumunu ve somatik belirtiler nedeniyle okul revirine baþvuru durumlarýný belirlemek amacýyla yapýlmýþtýr.
Gereç ve Yöntem: Tanýmlayýcý tipte olan çalýþma Ýstanbul'da bulunan iki kamu ilköðretim okulunun 3-8.sýnýflarýnda öðrenim gören 453 öðrenci ile 2011 bahar döneminde gerçekleþtirilmiþtir. Çalýþmada veriler Sosyo-Demografik Anket, Çocuk Somatizasyon Envanteri- 24 (çocuk formu) ve Okul Reviri Ýzlem Formu ile toplanmýþtýr.
Bulgular: Araþtýrmaya katýlan öðrencilerin Çocuk Somatizasyon Envanteri toplam puan ortanca deðeri kýzlarda 12 (6-19.25), erkeklerde 8 (4-15), tüm grupta 10 (5-17) bulunmuþtur. Cinsiyete göre öðrencilerin somatizasyon puanlarý arasýnda istatistiksel olarak fark saptanmýþtýr (p< 0.001). Kýzlarda yaþ gruplarýna göre deðerlendirildiðinde, somatizasyon ortanca puaný 12-14 yaþ grubunda [ortanca 14 (8, 22)] 9-11 yaþ grubundan [ortanca 11 (5, 17.75)] istatistiksel olarak anlamlý yüksek bulunmuþtur (p=0.01). Öðrencilerde en yaygýn þikayet olarak %75.7 baþaðrýsý, %57.4 midede ya da karnýnda aðrý, %55.8 kollarda ya da bacaklarda aðrý, %50.8 enerjide azalma hissi, %47.2 kaslarda güçsüzlük olarak belirlenmiþtir. Öðrencilerin %38.1’i yiyeceklerin hasta etmesi, %36.4’ü kusma, %36’sý kabýzlýk, %35.3’ü baygýnlýk/baþ dönmesi ve kalbinde/göðsünde aðrý, %34.6’sý midede/karýnda aðrý, %34’ü kollarda/bacaklarda aðrý nedeniyle saðlýk ofisine baþvurduklarý belirlenmiþtir.
Sonuç: Çalýþma bulgularý Türk adolesanlarda somatik þikayetlerin olduðunu, adölesan kýzlarýn somatizasyon puanýnýn daha yüksek olduðunu ve somatik belirtileri olan çocuklarýn en fazla %38’inin saðlýk ofisi'ni ziyaret ettiðini göstermiþtir.

AMAÇ: Bu çalýþma, madde kullaným bozukluðu olan ve olmayan ergenlerin baðlanma stilleri arasýndaki iliþkinin araþtýrýlmasý, baðlanma stilinin, ebeveyn tutumlarýnýn ve sosyal desteðin madde kullanýmýna etkisinin deðerlendirilmesi amacý ile yapýlmýþ, tanýmlayýcý tipte bir araþtýrmadýr.
YÖNTEMLER: Gerekli kurum izinleri alýndýktan sonra anne-babalarý tarafýndan araþtýrmaya katýlýmý onaylanan ve araþtýrmayý sürdürecek düzeyde ruhsal iyilik düzeyine sahip olan 14-18 yaþlarý arasýndaki 544 ergen ile yüz yüze görüþülerek sosyo-demografik özelliklerin yer aldýðý Tanýtýcý Bilgi Formu, Ýliþki Ölçekleri Anketi, Ana-Baba Tutum Ölçeði ve Çok Boyutlu Algýlanan Sosyal Destek Ölçeði uygulanmýþtýr.
BULGULAR: Araþtýrma sonunda madde kullaným bozukluðu olan ergenlerin madde kullaným bozukluðu olmayan ergenlere göre, daha düþük düzeyde güvenli ve saplantýlý baðlandýðý, daha yüksek düzeyde korkulu ve kayýtsýz baðlandýðý; toplam sosyal destek algýsýnýn ve aile desteði algýsýnýn madde kullaným bozukluðu olmayan ergenlere göre, daha düþük olduðu; ailelerinin daha az kabul-ilgi, kontrol-denetleme gösterdiði ve psikolojik özerklik saðladýðý bulunmuþtur.
SONUÇ: Elde edilen sonuçlar doðrultusunda madde kullaným bozukluðu olan ergenlere ve ailelerine psikiyatri hemþiresi tarafýndan yapýlandýrýlmýþ, destekleyici, terapötik bir ruhsal destek sunulmasýnýn yararý olacaktýr.

AMAÇ: Çalýþma kronik ruhsal sorunlu hastalarýn primer bakým vericilerinde tükenmiþlik ve depresyon arasýndaki iliþkiyi incelenmek amacý ile yapýlmýþtýr.
YÖNTEMLER: Kesitsel ve tanýmlayýcý nitelikteki çalýþma 1 Ekim 2009–30 Nisan 2011 tarihleri arasýnda bir üniversite hastanesinin psikiyatri servisinde yatarak tedavi gören 103 hastanýn primer bakým vericisi ile yapýlmýþtýr. Çalýþmada veriler Kiþisel Bilgi Formu, Maslach Tükenmiþlik Ölçeði ve Beck Depresyon Ölçeði ile toplanmýþtýr. Verilerin deðerlendirilmesinde yüzdelik daðýlým, t testi, Pearson korelasyon analizi, Tukey testi ve ANOVA testleri kullanýlmýþtýr.
BULGULAR: Bakým vericilerde tükenmiþliðin alt gruplarýndan duygusal tükenme, duyarsýzlaþma ve kiþisel baþarýda düþme ile depresyon puanlarý arasýnda anlamlý iliþki olduðu, duygusal tükenme, duyarsýzlaþma ve kiþisel baþarýda düþme arttýkça depresyonun arttýðý bulunmuþtur. Bakým vericilerin medeni durum, meslek, yaþadýðý yere göre tükenmiþlik ve depresyon puaný arasýnda istatistiksel olarak anlamlý fark olmadýðý saptanmýþtýr (p>0.05). Bakým vericilerin cinsiyet, eðitim durumu, hastaya yakýnlýk derecesi ve hastanýn en son hastaneye yatýþ zamanýna göre depresyon puaný arasýnda; yaþ grubu ve eðitim durumuna göre duygusal tükenme puaný arasýnda istatistiksel olarak anlamlý fark olduðu saptanmýþtýr (p<0.05). Kadýn, okur-yazar olmayan ve eþ konumundaki bakým vericilerde ve 0−1 yýl önce hastaneye yatýþý olan hastalarýn bakým vericilerinde depresyon puaný yüksek, 18–25 yaþ grubundaki ve üniversite mezunu bakým vericilerde duygusal tükenme puaný düþüktür.
SONUÇ: Kronik ruhsal sorunlu hastalarýn primer bakým vericileri tükenmiþlik ve depresyon yaþamaktadýr. Tükenmiþlik ve depresyon arasýnda yakýn iliþki bulunmaktadýr. Primer bakým vericilerde tükenmiþlik arttýkça depresyon da artmaktadýr. Ruh saðlýðý alanýnda çalýþan saðlýk personelleri kronik ruhsal sorunu olan hasta ailelerini belirli aralýklarla tükenmiþlik ve depresyon yönünden deðerlendirmeli ve bakým vericileri güçlendirmeye ve depresyonu önlemeye yönelik planlamalar yapmalýdýr.

Geliþtirilen erken taný ve tedavi yöntemleri kanserli hastalarýn saðkalýmýna katký saðlamakla birlikte, hastalarýn tümü küratif tedavi edilememektedir. Bu grup literatürde “ileri evre, nüks, metastaz (advanced)” ve “ tedavi edilemez (incurable)” kanserler olarak belirtilmiþtir. Mevcut saðlýk sisteminde ilerlemiþ kanser hastalarýnýn orta veya yüksek düzeyde karþýlanmamýþ gereksinimleri ve problemleri olduðu gösterilmiþtir. Bakým gereksinimleri ve problemleri fiziksel, bilgi, iletiþim, psikolojik, cinsel, sosyal, finansal ve spiritüel alanlarý içerir. Karþýlanmamýþ gereksinimler yaþam kalitesinin ve hasta memnuniyetinin azalmasýyla iliþkilidir. Ülkemizde palyatif bakým hizmeti yaygýnlaþtýrýlma yolundadýr. Ýleri evre, nüks veya metastaz saptanan yetiþkin hastalarýn bakýmýnda yol gösterici olabilecek bu derleme, hastalarýn gereksinimlerini, hangi gereksinimlerin ne oranda karþýlanmadýðýný incelemek amacýyla hazýrlanmýþtýr.