AMAÇ: Bu araştırma Miyokard İnfarktüsü geçirmiş bireylere verilen psikoeğitimin tedavideki etkinliğini ve psikososyal uyuma etkisini incelemek amacıyla yapılmıştır.

YÖNTEMLER: Araştırma, Ege Üniversitesi Kardiyoloji Anabilim Dalı ve Manisa Özel Sekiz Eylül Hastanesi Kardiyoloji Polikliniğine başvuran Miyokard İnfarktüsü geçirmiş hastalarla Haziran 2010-Mart 2011 tarihleri arasında yürütülmüştür. Araştırma, deney-kontrol deseninde yarı deneysel bir araştırma olarak yapılmıştır. Araştırmanın örneklemini, örneklem seçim kriterlerini karşılayan (30 deney ve 30 kontrol grubu) 60 hasta oluşturmuştur. Deney grubu 30 hastanın her biriyle 6 kez olmak üzere psikoeğitim ve bireysel görüşme yapılmıştır. Araştırmanın verileri hastalara ön test ve son test uygulanarak iki aşamada toplanmıştır. Verilerin toplanmasında Tanıtıcı Bilgi Formu ve Psikososyal Uyum Ölçeği kullanılmıştır. Veriler sayı, yüzde dağılımı ve eşleştirilmiş örnek t test kullanılarak değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Psikoeğitim uygulamaları sonrasında deney grubu hastalarının PAIS-SR ön test toplam puan ortalaması 40.67±12.28, son test puan ortalaması 32.71±11.01 olarak bulunmuştur. Kontrol grubu hastaların PAIS-SR ön test toplam puan ortalaması 41.67±11.31, son test puan ortalaması 40.28±8.93 olarak bulunmuştur. Psikoeğitim sonrası deney grubu hastaların, kontrol grubu hastalara göre hastalığa psikososyal uyum düzeyleri daha fazla olmuştur (Z=-4.733, p<0,01).

SONUÇ: Elde edilen bu bulgular doğrultusunda, uygulanan psikoeğitim girişimlerinin Miyokard İnfartüsü geçirmiş hastaların fiziksel hastalığa psikososyal uyumlarını artırmada etkili olduğu sonucuna varılmıştır.

OBJECTIVE: This research has been conducted for the purpose of analyzing psychological adjustment effect on therapy and on psychological training provided to those who had myocardial infarktus.
METHODS: The research had been conducted on patients, who applied to Ege University Cardiology Department and Manisa Private Sekiz Eylül Hospital Cardiology Polyclinic between the dates of June 2010-March 2011, and on those who experienced myocardial infarktus on the basis of a semi-experimental experiment-control research.The sample group of the research is composed of 60 patients who has been in accordance with the sample choice criteria (30 individuals for th experimental group and 30 individuals for the control group). Each person in the experimental group has been included in an interview on psychological training individually for six times. The data of the research has been gathered in two steps by applying pretests and posttests on patients after getting written permits from the hospitals’ management. In collection of the data, Tanıtıcı Bilgi Formu (Introductory Information Form) and Psychological Adjustment to Illness Scale (PAIS-SR) were used. The data has been evaluated by using, number, percentage distribution and matched sample test.
RESULTS: After the application of psychological training, average point of experimental group’s patients pretest PAIS-SR (in total) has been as 40.67 ± 12.28; post test average has been found as 32.71 ± 11.01. Control group’s pretest PAIS-SR (in total) average has been found as 41.67 ± 11.31, post test average has been found as 40.28 ± 8.33. Adaptation level of the experimental group’s patients after psychological education has been higher compared to those who are in the control group ( Z = -4.733, p<0, 01).
CONCLUSION: In the light of the findings obtained, it has been concluded that applications of psychological training attempts to patients who experienced myocardial infarktus are effective in increasing psychological adaptation of patients to physical illness.

AMAÇ: Kronik hastalığı olan ergenler, hastalığa bağlı bağımsızlığın engellenmesi, beden imajının bozulması ve arkadaşlarından ayrı kalma gibi nedenlerle sağlıklı ergenlere göre daha fazla psikososyal sorunlar yaşarlar. Bu sorunların başında öfke ve saldırganlık gelmektedir. Bu araştırmada, kronik hastalığı olan ergenlerin öfkeyi ifade etme biçimlerinin belirlenmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEMLER: Tanımlayıcı tipte planlanan araştırmada veri toplama aracı olarak; Kişisel Bilgi Formu, Sürekli Öfke ve Öfke İfade Tarz Ölçeği kullanılmıştır. Araştırmanın örneklemini, bir üniversitenin çocuk hastanesinde Mart- Ağustos 2012 tarihleri arasında yatan, 10-19 yaşları arasında, kronik hastalığı olan (hematoloji, böbrek, kalp hastalıkları gibi) 64 ergen oluşturmuştur (katılım oranı %71’dir). Verilerin analizlerinde yüzde, ortalama ve Kruskal Wallis testleri kullanılmıştır.
BULGULAR: Araştırma bulgularına göre kronik hastalığı olan ergenlerin yaş ortalaması = 14.78±2.16 olup, algıladıkları öfkeyi 0-10 arası puanlamaları istenmiş ve öfke düzeylerinin =4.68±2.73 olduğu saptanmıştır. Sürekli Öfke ve Öfke İfade Tarz Ölçeği alt ölçek puanları incelendiğinde, ergenlerin öfke kontrol puanlarının ( =21.68±4.88) yüksek olduğu saptanmıştır. Ergenlerin tanılarına göre öfke düzeyleri incelendiğinde, immünoloji hastası ergenlerin sürekli öfke puanları, diğer hastalığı olan ergenlere göre yüksek bulunurken, öfke kontrol puanlarının da düşük olduğu saptanmıştır. Araştırmada 16-18 yaş grubundaki ergenlerin sürekli öfke (p=0,047) ve öfke dışa puanları (p=0,017) istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur. Bu yaş grubundaki ergenlerin öfke kontrol puanları düşük olarak saptanmıştır.
SONUÇ: Araştırma sonucuna göre; kronik hastalığı olan ergenlerin öfkelerini kontrol edebildikleri ancak bu durumun hastalık ve yaş gruplarına göre farklılık gösterdiği belirlenmiştir. Çocuk hemşirelerinin ve konsültasyon liyazon psikiyatri hemşirelerinin ergenlerin öfke ifade biçimlerini saptaması ve risk grubuna yönelik öfke eğitim programları düzenlemesi önerilir.

OBJECTIVE: Adolescents with chronic disease have more psychosocial problems than healty adolescents due to the such factors related to the disease as; prevention of independence, deformation of body image and being away from friends. The most important of these problems are anger and agression. In this study, it was aimed to determine the ways of adolescents with chronic disease to express anger.
METHODS: In this study which was planned as descriptive, personal information form, continual anger and anger expression scale were used to collect data. The study sample consisted of 64 adolescents between the ages of 10 and 19 who had chronic diseases about hematology, kidney, heart diseases and who lined in hospital in March – August 2012 (participation rate is 71%). Percentage, mean and Kruskal Wallis tests were used in the analysis of data.
RESULTS: According to the study findings, the mean age of adolescents with chronic disease was = 14.78±2.16. It was asked the study group to score the anger they perceive between 0 and 10 and it was determined that their perceived anger level was =4.68±2.73. Subscale scores of Continual Anger and Anger Expression scale were examined and it was determined that the anger control scores of the adolescents were high ( =21.68±4.88). Adolescents’ anger levels were analyzed according to their diagnosis and continual anger points of adolescents with immunology diseases were found higher than the other adolescents and it was seen that their anger control points were even lower. In the study, continual anger (p=0,047) and anger expressing (p=0,017) points of 16 – 18 year old adolescents were statistically significant. Anger control scores of the adolescents in this age group were low.
CONCLUSION: According to the study result, it was seen that adolescents with chronic disease could control their anger but this situation changed according to the groups of diseases and age. It is suggested the pediatric nurses and consultation liaison psychiatry nurses to determine the adolescents’ ways to express anger and to organize anger training programs for the risk group.

AMAÇ: Araştırma psikiyatrik hizmet sunan bir kamu kurumu ile özel bir psikiyatri hastanesine başvuran hastaların içselleştirilmiş damgalanma düzeylerinin karşılaştırılması ve içselleştirilmiş damgalanma düzeyini etkileyen değişkenlerin incelenmesi amacıyla yapılmıştır.
YÖNTEMLER: 2009 yılı Mart ayı içinde gerçekleştirilen tanımlayıcı nitelikteki bu çalışmada etik kurul onayı alınmış olup, araştırma için damgalanmadan etkilenmiş olabileceği düşünülen bir kamu psikiyatri kurumu ve özel bir psikiyatri kurumu seçilmiştir. Bu kurumlarda polikliniklere başvuran hastalardan rastgele seçilen ve araştırmaya katılmayı kabul eden 100’er hasta çalışma kapsamına alınmıştır. Hastalara, sosyodemografik veriler için “bilgi formu” ile “Ruhsal Hastalıklarda İçselleştirilmiş Damgalanma Ölçeği (RHİDÖ)” uygulanmış ve veriler bilgisayar ortamında değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Kamu ve özel psikiyatri kurumuna başvuran hastaların yaşları, medeni durumları ve çalışma durumları benzer olup, eğitim düzeyi, ekonomik düzey, sosyal güvence, tanı ve hastalık süresi açısından istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmıştır (p<0.05). Her iki kuruma başvuran hastaların RHİDÖ puanları karşılaştırıldığında, sadece ölçeğin “sosyal geri çekilme” alt ölçeğinde istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmış olup (p<0.01), ölçeğin “yabancılaşma”, “kalıp yargıların onaylanması”, “algılanan ayrımcılık”, “damgalanmaya direnç” alt ölçeklerinde ve RHİDÖ toplam puanında istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulunmamaktadır. Hastaların RHİDÖ puanları eğitim düzeyi, gelir durumu ve psikiyatri kliniğinde yatma durumu açısından karşılaştırıldığında anlamlı farklılıklar bulunmuştur (p<0.05). RHİDÖ toplam puanının hastalık süresi (r=0.73) ve yatış sayısı (r= 0.53) ile korelasyonuna bakıldığında ise yüksek düzeyde ve aynı yönde korelasyon saptanmıştır.
SONUÇ: İki kurum arasında hasta popülasyonu farklılıklar göstermektedir ve kurumlar arasında hastaların içselleştirilmiş damgalanma düzeyi açısından ölçeğin sosyal geri çekilme alt boyutu dışında anlamlı farklılık saptanmamıştır. Hastalık süresi, psikiyatri kliniğinde yatma durumu, eğitim düzeyinin içselleştirilmiş damgalanma düzeyini etkileyen değişkenler olduğu belirlenmiştir.

OBJECTIVE: The research is undertaken to examine the variables affecting the level of internalized stigmatization and institutional differences by making a comparsion between the cases of patients consulting to a public psychiatric institution and a private psychiatric institution.
METHODS: The Internalized Stigma of Mental Illness Scale (ISMIS)” was applied to 100 patients who applied to Bakirkoy Mental Hospital and assumed to be effected by the stigmatization effect and to 100 other patients who applied to Balıklı Rum Hospital Private Psychiatric Unit and these two groups we compared regarding their level of internalized stigma to study if the stigmatization level of patients differs regarding to the institution to which a patient applies to.
RESULTS: The average age of patients who applied to public psychiatric instution and the average private psychiatric institution is similair. There are statistically significant difference regarding their education level, economic level, diagnosis, disease duration and the number of hospitalization between two groups (p<0.05).The findings show that there are differences between two institutions in terms of their patient’ characteristics. When “ISMIS” scores of two patient groups are compared, a statistically significant difference was found in terms of “social regression sub-scale” (p<0.05), but no other statistically significant difference was found on other subs-scales. As a result, statistically significant differences we found between two institutions in terms of their patient’ characteristics, but no statistically significant difference was found between the internalized stigma levels of patient groups attending to these two institutions. Duration of illness, number of hospitalization and level of education are among variables effecting the level of internalized stigma. High level of correlation in the same direction was found between total score in “ISMIS” and duration of illness (r= 0.73) and number of hospitalization (r=0.53). Similar findings and studies are found in literature.
CONCLUSION: Population of patients between two institutions shows variety and there appears no statistically significant differences in terms of level internalized stigmatization except the social regression sub-scale. It is determined that duration of illness, number of hospitalization, level of education are the variables affecting the level of internalized stigmatization.

AMAÇ: Sosyal destek sistemi bireyin sosyolojik ve psikolojik sorunlarının çözümü, önlenmesi ve tedavisinde, zor durumlarla başa çıkabilmesinde güçlü bir kaynaktır. Bu çalışmada loğusaların doğum sonu destek ihtiyaçlarının ve doğum sonu alınan destek düzeylerinin belirlenmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEMLER: Araştırma tanımlayıcı tipte yapılmıştır. Araştırma kapsamına post-partum dönem ile ilgili bir komplikasyon yaşamayan sağlıklı loğusalar arasından çalışmaya katılmayı kabul eden toplam 167 loğusa alınmıştır. Araştırma verileri, Doğum Sonrası Destek Ölçeği kullanılarak, yüz yüze görüşme tekniği ile toplanmıştır. Veriler SPSS 18.0 paket programında değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Loğusaların Doğum Sonu Destek toplam puan ortalamasının ihtiyacın önemi kısmında 148.61±48.6, alınan destek puan ortalamasının 119.21±49.73 olduğu saptanmıştır. Alınan puan değerlendirildiğinde kadınların önemli düzeyde desteğe ihtiyaç hissettikleri, ancak bu ihtiyaca yönelik alınan desteğin çok fazla olmadığı saptanmıştır. Kadının yaşının artması, kendisinin ve eşinin eğitim düzeyinin düşük olması, doğum sonu döneme yönelik bilgi alınmaması ve bebek bakımında destek alınmayacak olması alınan desteği azaltmaktadır.
SONUÇ: Bu bulgular, loğusaların doğum sonu dönemde yeterli düzeyde destek göremediklerini göstermektedir. Anne, bebek ve aile sağlığının sürdürülebilmesi için doğum sonrası dönemde sosyal desteğin sağlanması önemlidir. Bu nedenle, sağlık personellerinin doğum sonu dönemde kadınların psikososyal bakımıyla da ilgilenmeleri ve yeterli desteği olmayan loğusalara destek sağlanması önem taşımaktadır.

OBJECTIVE: Social support system is a strong source for solution, prevention and treatment of sociological and psychological problems of the individual and for coping with difficult situations. The purpose of this study was to determine the post-partum support needs and post-partum support levels of the post-partum women.
METHODS: This is a descriptive study. A total of 167 post-partum women, who experienced no post-partum complication and accepted to participate in the study, were included in the study. Post-partum Support Questionnaire and face-to-face interview technique were used to collect the data of the study. The data were assessed using SPSS 18.0 software program.
RESULTS: While total mean score obtained by post-partum women from Post-partum Support Questionnaire was 148.61±48.6 in importance of need, their mean score of the support received was 119.21±49.73. Evaluating the received mean scores, it was determined that women felt the need at a significant level but the support received for this need was not considerable. The increase in woman’s age, her and her husband’s low educational level, lack of information regarding the post-partum period and failure to receive support in the infant care decrease the support being received.
CONCLUSION: These results show that the post-partum women cannot receive sufficient support in the post-partum period. Providing social support during the post-partum period is significant in order to sustain the maternal, infant and family health. Thus, it is important for the healthcare personnel to take care of the psychosocial care of women during the post-partum period and provide support for the post-partum women who do not have sufficient support, as well.

Kayıp insan yaşamının kaçınılmaz bir parçasıdır ve yas sürecini ortaya çıkarmaktadır. Yas süreci çözümlenemediğinde, yas sonrası beklenen yaşama yeniden uyum zorlaşabilmektedir. Bu olguda çoğul kayıpları olan bir kadın danışanla sürdürülen danışmanlık sürecini, gecikmiş yas tepkileri bağlamında tartışmak ve süreci bu alanda çalışan sağlık profesyonelleri ile paylaşmak amaçlanmıştır.

Abstract
The bereavement is unavoidable part of human life and reveal grief process. When grief process resolved, expected compliance to life be hard. In this case, a woman client with multiple losses, delayed grief reactions in the context of the ongoing counseling process discuss and is intended to share with health professionals working in this field.

Ölüm, konuşulması zor ve ertelenen bir kavramdır. Nefroloji hemşirelerinin ölüm kavramını konuşabilmeleri, duygu ve düşüncelerini ifade edebilmeleri hem nefroloji hemşirelerinin kendi gelişimine katkı sağlayacak hem de hastaya verdiği sağlık bakımının kalitesini artıracaktır. Ayrıca nefroloji hemşirelerinin ölümcül hasta ve ailelerine bütüncül bakım verme sorumluluğunu yerine getirebilmeleri için konsültasyon liyezon psikiyatri hemşireleri ile işbirliği içinde çalışmaları gerekmektedir. Bu derlemede, nefroloji hemşireleri ve diyaliz hastalarının ölüm kavramının anlamına ilişkin literatür gözden geçirilmekte ve konuyla ilgili güncel bilgiler sunulmaktadır.

Death is a difficult-to-discuss topic which is avoided. Developing nephrology nurses’ ability to discuss the concept of death and to express their thoughts and feelings about it will both contribute to their own development and improve the quality of health care provided to patients. Also, nephrology nurses need to collaborate with psychiatric consultation liaison nurses so that nephrology nurses can fulfill their responsibility to provide holistic care to patients and patients’ families. This paper reviews the literature on the meaning of death for nephrology nurses and dialysis patients and presents up-to-date information on the subject.